با هجوم نیروهای دولتی و شبه دولتی به کانون و مراکز فرهنگی و کشتاری که رخ داده بود به سرعت شهر چهره نظامی به خود گرفت. مردم عرب به خیابان ها ریختند تا در برابر هجوم نظامیان مقاومت کنند. جوانان عرب عرصه مقاومت را توسعه دادند. صحنه شهر به نبرد خیابانی مبدل شده بود و دو طرف اسلحه ها را به سوی هم نشانه رفتند. عکس ها نیز این روایت از جنگ خیابانی را تصدیق می کنند. اگر در این سوی افرادی نقاب پوش و با اسلحه در خیابان ها سنگر گرفته اند در آن سوی نیز گروه دیگری سنگر گرفته بودند. در اکثر خیابان های مرکزی شهر نیروهای شبه نظامی سنگر چیده بودند و خیابان ها را قرق کرده بودند. جوانان عرب نیز سعی داشتند در مقابل نیروهای شبه نظامی ایستادگی کنند و آنها را پراکنده سازند. در روز دوم مردم عرب به خیابان ها ریختند. زنان و مردانی که فرزندانشان در درگیری های روز قبل کشته شده بودند و آنانی که خطر و سایه سرکوب را حس می کردند خشمگینانه به خیابان آمدند. پاسخ کماکان تیر بود و سرکوب. شهر برای چند روز کاملا آشفته بود . تعداد زیادی از مردم عرب بازداشت شده بودند و در دبیرستانی در الخمبه محمره نگه داری می شدند. با آمدن صادق خلخالی اعدام ها آغاز شد. صادق خلخالی در خاطرات خود می نویسد «من حاکم شرع بودم و پانصد و چند نفر از جانیان و سرسپردگان رژیم شاه را محاکمه و اعدام کردم و صدها نفر از عوامل غائله کردستان و گنبد و خوزستان و شماری ازعوامل اشرار و قاچاقچیان مواد مخدر را هم کشتم و اکنون در مقابل این اعدامهایی که کردم،نه پشیمانم و نه گله مند و نه دچار عذاب وجدانم....بعضی ها هم سزاوار مرگ بودند..که به چنگم نیفتادند».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر