یکی از پدیده هایی که در طی چند ساله اخیر رشد قابل توجهی داشته است پیمانکاری فرهنگی است. معمولا پیمانکاران را با پروژهای اقتصادی می شناسیم٬ اما پیمانکاری فرهنگی پدیده ای است که در آن پروژه های فرهنگی خاصی به بخش خصوصی سپرده می شوند تا پیش برده شوند.
با توجه به ساختار ایدئولوژیک حکومت٬ این پروژه ها علی العموم دارای اهداف خاصی هستند و به ویژه در خصوص مردم غیر فارس هدف گذاری های معینی دارند. سند توسعه پایدار استان خوزستان به عنوان مثال نمونه بارز این برنامه ها و اهداف بود. تاکید بر ساماندهی فعالیت نخبگان و فعالان عرب در ذیل چتر معتمدان حکومتی٬ تاکید بر ادغام مردم غیر فارس با تاکید بر عناصر دینی و مذهبی٬ و تاکید بر عناصر فرهنگی مجزا و غیر مرتبط در تعریف هویت مردم غیر
فارس از جمله این اهداف است.
در این فضا نوع جدیدی از فعالان عرب شکل گرفته اند که کارشان پیش برد این برنامه هاست. آنها هم از منظر فرهنگی می توانند مدعی شوند که در حال خدمت به مردم عرب هستند٬ هم آنکه حمایت نهادهای امنیتی را پشت سرشان دارند و هم آنکه از نظر مادی تامین می شوند.
علاوه بر آن آنها از طریق حمایت از نامزدهای عرب حاضر در انتخابات های مختلف سعی می کنند پایگاه خود را تقویت کنند و پس از پیروزی این یا آن نماینده آنها را واسطه قرار دهند تا این پروژه ها را در اختیار بگیرند. از این رو در چند سال اخیر علاوه بر پیمانکاران اقتصادی و ومایه دار٬ در حاشیه نامزدهای انتخاباتی حاشیه ای از فعالان فرهنگی واجتماعی نیز اضافه شده است.
مشکل این است که این پیمانکاران فرهنگی به نام مردم عرب پروژه های پشت پرده نهادهای امنیتی را پیش می برند و وبرای بازتولید گفتمان مورد نظر آنان جانفرسایی می کنند. علاوه بر آن پیمانکاری فرهنگی راه را بر فعالیت های خارج از این محدوده بسته وخواهان چیره گی کامل بر هر نوع فعالیت فرهنگی واجتماعی است، گویی که هر عمل دیگری خطرناک و نابجاست. این جریان ضربه های مهمی را نصیب جامعه مدنی عرب اهواز کرده است و مهمترین و ریشه ای ترین مشکل آنها در حمایت مادی وامنیتی است که از آنها می شود. آنها با ارائه مدلی از فعالیت بی خطر که مورد حمایت نهادهای امنیتی است٬ فضا را بر حرکت های مستقل تنگ تر می کنند و خود تبدیل به مجری طرح های عملیاتی حکومت می شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر